DVD: The Black Dahlia

Brian De Palma maakte van deze verfilming van James Ellroy’s boek een soort van moderne film noir, maar dan in kleur. Het verhaal speelt in 1947 en gaat over een politieman, ex-bokser Bucky Bleichert (Josh Hartnett), die tijdens de dienst met zijn partner Lee Blanchard (Aaron Eckhart), ook een ex-bokser, na een schiet-incident het lijk vindt van de jonge vrouw Elizabeth Short, die duidelijk werd gemarteld. Tijdens het onderzoek naar de moordenaar van the black dahlia, zoals de kranten het slachtoffer al snel noemen, wordt hun vriendschap danig op de proef gesteld, en dit verergert nog wanneer Blanchard helemaal in de ban raakt van de nakende vrijlating van een crimineel met wiens ex-liefje Kay Lake (Scarlett Johansson) hij sinds diens opsluiting een relatie heeft. De relatie tussen de twee politiemannen wordt trouwens nog meer gespannen als er ook een zekere aantrekkingskracht ontstaat tussen Bleichert en Lake. Bleichert leert tijdens het onderzoek een meisje kennen dat als twee druppels op het slachtoffer lijkt, de rijkeluisdochter Madeleine Linscott (Hilary Swank).

De Palma maakte van deze film een hele puzzel, compleet met onverwachte plotwendingen en onvermoede connecties, waardoor je als kijker er best wel je aandacht moet bijhouden om door de bomen het bos te blijven zien. Dat is enerzijds niet slecht – wij houden wel van een uit de kluiten gewassen plot – maar het leidt soms ook af van de andere kwaliteiten van de film. De verzorgde beeldvoering bijvoorbeeld, die treffend de sfeer van de late jaren ’40 weet te treffen middels sepiabruine tonen en filmtechnieken die zo aan de originele film noirs doen terugdenken. De mooie gestileerde beelden vormen wat mij betreft de hoofdreden om dit een goeie film te vinden.

Daarnaast valt er ook te genieten van het spel van de acteurs, waarbij vooral Hilary Swank de show steelt als de femme fatale die Bleichert blijft uitdagen. Ook Johansson doet een prima job, al lijkt de rol van Kay Lake haar wat minder te liggen dan wat ze eerder presteerde in films als Lost in Translation of Girl with a Pearl Earring. Josh Hartnett heeft de perfecte kop voor zijn rol, hij lijkt wel een jaren ’50 movie star. Wie goed kijkt ziet ook een cameo vanwege k.d. lang als zangeres in een lesbische night club.

The Black Dahlia is een best goeie film, die hier en daar een beetje wordt gehinderd door een te ingewikkeld plot. Maar da’s nu juist het leuke aan dvd: je kan voor hetzelfde geld nog eens kijken, en de verloren puzzelstukjes weer oppikken.

CD: Green on Red – BBC Sessions

Deze cd bevat, zoals de titel doet vermoeden, opnames voor de BBC, alle daterend tussen 1989 en 1992. We hebben dus te maken met Green on Red Part 2; als gevolg van spanningen tussen de groepsleden besloten songschrijver/zanger Dan Stuart en gitarist Chuck Prophet na 1988 als duo door te gaan zonder de anderen, en met wisselende begeleiders. De platen die Stuart en Prophet uitbrachten in die jaren (Here Come the Snakes, This Time Around, Scapegoats en Too Much Fun) waren van een degelijk niveau (Stuart is en blijft een goeie songschrijver, Prophet een uitmuntende gitarist) maar misten de bubbels die vooral van Gas Food Lodging zo’n sprankelende mijlpaal in de gitaarrock maakte.

BBC Sessions toont ons een verrassend relaxte Green on Red. Daar waar de studioplaten soms wat gemaakt klinken, en de optredens nerveuze bedoeningen waren, zit de groep hier als het ware vanuit de luie zetel te musiceren. In de door Stuart geschreven liner notes staat inderdaad dat I could sit back and let the players play, while absorbing all that institutional calm. Eén en ander resulteert in laid back country blues covers als Jimmy Reeds Itch and Shout of Waylon Jennings’ Are You Sure Hank Done It This Way?. Ook eigen songs als Man Needs Woman, Zombie for Love en Good Patient Woman ademen een gezonde dosis spelplezier.

Absoluut niet te missen zijn een versie van Bob Dylans Billy (uit de Pat Garrett & Billy the Kid soundtrack), een omineuze versie van Sun Goes Down, bezwerende bluesrock in D.T. Blues en een tussen luid en stil contrasterend Fading Away (samen met Hair of the Dog de enige GoR Part 1 song hier aanwezig). Kippenvel krijg ik van Baby Loves Her Gun, een met de juiste knik in de stem gezongen nummer over een emotioneel verstoord meisje (Baby loves her gun, for a little fun she likes to drive nude at night, shooting out street lights).

Om nogmaals Dan Stuarts liner notes te citeren: We would plunk ourselves down and pretend to be the country blues artists that we actually were. BBC Sessions is wellicht het beste Green on Red Part 2 album dat je kan vinden.

DVD: Scoop

Tijdens een optreden van goochelaar Sid “Splendini” Waterman (Woody Allen) wordt studente journalistiek Sondra Pransky (de alomtegenwoordige Scarlett Johansson) uit het publiek gehaald voor een stunt. In de dematerialiser wordt ze bezocht door de geest van de net overleden topjournalist Joe Strombel (Ian McShane), die haar weet te vertellen dat de jonge beloftevolle politicus en zoon van een Britse lord Peter Lyman (Hugh Jackman) eigenlijk een gezochte seriemoordenaar is. Samen met Waterman verzint ze een smoes om Lyman beter te leren kennen om zo één en ander te kunnen uitspitten, maar al snel wordt ze verliefd op hem.

Scoop werd geschreven en geregisseerd door Woody Allen, die eerder al Match Point maakte met Johansson. Beide films hebben wel wat met elkaar gemeen: een jonge Amerikaanse (Johansson) die in contact komt met de Britse aristocratie, nadruk op dialogen en acteerwerk, weinig of geen spectaculaire elementen. Persoonlijk vind ik Woody Allen, als ie acteert, vrij irritant en dat is in deze film niet anders, maar toch blijven zijn scènes doorgaans genietbaar vanwege het weerwerk van Johansson, die er perfect in slaagt de wat naïeve Amerikaanse juffrouw gestalte te geven. Het plot is weinig spectaculair, maar werkt wel voortreffelijk als kader voor het geleverde acteerwerk. Naast Johansson is ook Hugh Jackman bijzonder goed op dreef, mensen die hem enkel kennen uit de X-Men films zullen hier een totaal andere kant van de acteur Jackman leren kennen. Ian McShane heeft slechts enkele scènes, en komt dus niet zo uit de verf als in pakweg de Deadwood tv-reeks.

Als je Match Point goed vond, en/of als je fan bent van Johansson, moet je deze Scoop zeker gezien hebben.

DVD: The Gun Club – Fire of Love

Vorig jaar releaste Cherry Red reeds een eerste live dvd van The Gun Club, Live at the Hacienda, dit jaar doen ze dat nog eens over met een tweede dvd Fire of Love.

Weer staan er twee concerten van de groep op, het eerste opnieuw opgenomen in de Hacienda club in Manchester, op 7 december 1983. Jeffrey Lee Pierce wordt hier begeleid door Kid Congo Powers (gitaar) en Patricia Morrison (bas), en een drummer waarvan ik vermoed dat het Terry Graham is. De transfer naar dvd gebeurde op basis van een videotape, wat betekent dat de beeldkwaliteit niet erg hoog is (veel donkergrijze vlakken, wellicht wegens beperkte stagelights en goedkope camera’s), maar de klankkwaliteit is wel ok. In het eerste deel brengt The Gun Club enkele songs van het dan nog niet verschenen Las Vegas Story album (erg goeie versie van Bad America hier), terwijl de nadruk in deel twee ligt op bekend werk, ik onthou vooral goeie versies van The House on Highland Ave. en Sleeping in Blood City.

DVD: Twin Peaks Seizoen 2

Het tweede seizoen van deze door Mark Frost en David Lynch gecreëerde televisiereeks bevat afleveringen 8 tot 29, en maakt de reeks compleet. In het eerste seizoen zagen we dat special FBI agent Dale Cooper (Kyle MacLachlan) arriveert in het stadje Twin Peaks om de moord op Laura Palmer (Sheryl Lee) te helpen oplossen. Samen met de plaatselijke sheriff Harry S. Truman (Michael Ontkean) leidt hij het onderzoek, en ontdekt al snel dat Laura er een niet alledaags dubbelleven op nahield. Cooper komt zo terecht in het dagelijkse leven van het schijnbaar vredige stadje waar niets is wat het lijkt.

In dit tweede seizoen gaat het onderzoek verder, en ongeveer halfweg komen we te weten wie nu de eigenlijke moordenaar is, en waarom. Ook de subplots rond de vele randpersonages lopen door, en hier en daar duiken er onverwachte connecties op, en worden er nog enkele nieuwe personages geïntroduceerd. Ik heb wel de indruk dat één en ander wat rommeliger is qua opzet, de lijn rond James Hurley (James Marshall) bvb. die in contact komt met een op wraak beluste echtgenote wordt echt afgeraffeld, en haalt zo het niveau wat naar beneden. Ook de slapstick-achtige ontwikkelingen rond politie-telefoniste Lucy Moran (Kimmy Robertson) en deputy Andy Brennan (Harry Goaz) zijn soms op het randje. De verhaallijn rond de Chinese weduwe Josie Packard (Joan Chen) kon volgens mij ook verder (of duidelijker) uitgediept worden dan wat de scenaristen er uiteindelijk van hebben gemaakt.

Aanrader: Battlestar Galactica op VT4

Zoals elke rechtgeaarde tv-serie liefhebber hebt u dit natuurlijk al op dvd gezien, maar indien u toch nog van Mars komt: VT4 zendt vanaf zondagavond (omstreeks 23 uur) de nieuwe Battlestar Galactica uit. En moest u het toch nog niet gezien hebben, dan zit er maar één ding op: installeer u voor de kijkbuis, of programmeer uw opname-apparatuur.

Er zijn namelijk tv-series die erg goed zijn (de CSI series, Lost, The X-Files,…), en er zijn er die buitenaards goed zijn: dingen zoals Deadwood of The Sopranos, en eigenlijk ook deze Battlestar Galactica. En niet alleen omdat de reeks zich in de ruimte afspeelt.

Resto: Little Asia, Brussel

Ik ben gisteren voor de tweede keer gaan eten in Little Asia, het Vietnamees restaurant in de Sint-Katelijnestraat. De vorige keer kwamen we binnen na een inval (“ja, dit moeten we zeker nog eens proberen”) en aangezien het restaurant al “volgereserveerd” was, kregen we een plaatsje toegewezen vooraan, op een soort stoelkrukken. Wat ik niet erg aangenaam vond qua zithouding, maar het geserveerde voedsel was van goeie kwaliteit. Daarom gisteren een tweede poging, nu wel met reservatie.

Ik ben gestart met de Canh Mieng Ga, kippesoep met engelenhaar. Dat engelenhaar moet een soort Aziatische vermicelli zijn, de kippenbrokjes dreven rond in de soep die verder op smaak was gebracht met wat citroengras. Mijn hoofdgerecht was de Nem Nuong, gegrilde brochettes van scampi en varkensvleesballetjes. Dit werd geserveerd met een soort pannenkoekvelletjes (ik heb geen idee wat de naam daarvoor is) waarin je de brochettes met wat begeleidende groenten kon oprollen en in een bijgeleverd sausje doppen. Ondanks mijn spreekwoordelijke onhandigheid bij dit soort tafelarbeid vond ik ook dit uiterst lekker. Mijn tafelgenote genoot ondertussen van Bo Xao Rau, rundsvlees met gemengde groenten en basilicum, waarvan een snelle hap mij ook wel kon bekoren. Afgesloten met banaanbeignet met vanille-ijs, die ik gemengd heb met een deel van de kokosbeignet van mijn disgenote, en ook hier kan ik niks negatiefs over verzinnen.

Het restaurant is smaakvol ingericht, en de bediening uiterst vriendelijk en (minstens) tweetalig. De manier om mijn hoofdgerecht te “prepareren” werd mij uiterst bekwaam uitgelegd. Samen met een aperitief en een fles Pinot Noir van 375 ml (we deden kalm aan met de drank gisteren) heb ik 80 euro uitgegeven, duurder dan je doorsnee Aziatisch restaurant, maar de klasse van de zaak en de kwaliteit van wat je geserveerd krijgt rechtvaardigen deze prijs zeker. Ik kom graag nog eens terug.

Little Asia, Sint-Katelijnestraat 8, 1000 Brussel, 02/502 88 36, gesloten op zon- en feestdagen.

CD: Elliott Smith – New Moon

Deze New Moon is het tweede postuum uitgebrachte album van singer/songwriter Elliott Smith, een man die eind 2003 zelfmoord pleegde/vermoord werd (het onderzoek naar Smiths dood was inconclusive). Daar waar het in 2004 uitgebrachte From a Basement on the Hill materiaal bevatte van een onafgewerkt dubbelalbum waaraan Smith werkte gedurende de jaren voor zijn dood, grijpt New Moon verder terug in het verleden.

New Moon bevat 24 songs, bijna allemaal demo’s uit de periode 1994-1997, toen Smiths albums Elliott Smith en Either/Or verschenen, in de nadagen of juist na de split van de alternatieve rockband Heatmiser waarin hij toen actief was. Het succes van zijn solo albums bespoedigde trouwens de split van die groep. We horen de Elliott Smith die ook zo indrukwekkend was op Either/Or: veelal akoestisch gebrachte songs, gekenmerkt door Smiths dubbel opgenomen vocals (de man had een heel erg beperkt stembereik), af en toe met spaarzame begeleiding, songs waarin de invloed van sixties britpop in het algemeen, en die van The Beatles in het bijzonder, regelmatig doorklinken. De moderne productietechnieken hebben voor een erg klare sound gezorgd, maar – zo verzekert men ons in het begeleidende boekje – deze moderne technieken bleven doorgaans beperkt tot het reduceren van ruis op de tapes of het meer uitgesproken maken van sommige instrumenten. Enkel voor één song, New Disaster, werden de vocals van één opname gemixt met de instrumenten van een andere.

DVD: Twin Peaks Seizoen 1

Twin Peaks is de mysterieuze thriller-serie die in 1990 voor het eerst op het scherm verscheen, en die gecreëerd werd door David Lynch en Mark Frost. De reeks speelt zich af in het imaginaire stadje Twin Peaks, niet ver van de Canadese grens in de staat Washington, midden de sparrenbossen aldaar. Ik heb deze dvd-box al enkele jaren liggen, maar met de release van seizoen twee onlangs (na een jarenlange vertraging) leek het me geen slecht idee om weer helemaal van in het begin te starten.

In de pilot zien we hoe aan de oever van een meer het lijk wordt gevonden van de 18-jarige Laura Palmer (Sheryl Lee), naakt en ingebonden in plastic, de lokale prom queen. Deze ontdekking zorgt voor een serieuze schok in de lokale gemeenschap, in de eerste plaats bij de klasgenoten van Laura. De lokale sheriff Harry S. Truman (Michael Ontkean) begint met zijn mannen een onderzoek naar de daders en ontdekt al snel dat een ander lokaal meisje, Ronette Pulaski (Phoebe Augustine), vermist wordt. Als zij in shock uit de bossen komt dwalen aan de andere kant van de grens met Idaho, wordt de FBI erbij geroepen. En die FBI zendt special agent Dale Cooper (Kyle MacLachlan) naar Twin Peaks, een onderzoeker met een ongelooflijk sterke zin voor detail en deductie, die daarenboven geregeld beroep doet op zijn scherpe intuïtie en informatie die hij uit zijn dromen haalt. Al snel achterhalen Cooper en Truman dat Laura Palmer een verborgen leven leidde met een aantal erg duistere kantjes.

DVD: A Good Woman

A Good Woman is een film gebaseerd op het toneelstuk Lady Windermere’s Fan van Oscar Wilde, voor het scherm bewerkt door Howard Himelstein en geregisseerd door Mike Barker. We schrijven 1930 wanneer het pasgetrouwde echtpaar Robert (Mark Umbers) en Meg Windermere (Scarlett Johansson) arriveert in de mondaine Italiaanse badplaats Amalfi, waar de Engelse en Amerikaanse edellieden en rijken mekaar zowat voor de voeten lopen. Op een goede dag arriveert Mrs. Erlynne (Helen Hunt) in Amalfi en zorgt meteen voor de nodige ophef en achterklap. Zij is namelijk halsoverkop uit de Verenigde Staten vertrokken, toen zij als mannenverslindster een hele reeks hotelrekeningen niet meer kon betalen. In Amalfi wordt zij al snel gezien in het gezelschap van Robert, wat voor de Engelse playboy Lord Darlington (Stephen Campbell Moore) het sein is om echter Meg aan te gaan. Mrs. Erlynne wordt daarenboven het hof gemaakt door de steenrijke Tuppy (Tom Wilkinson), reeds tweemaal eerder getrouwd en evenveel keren gescheiden. Wanneer Meg haar vertrouwen begint te verliezen in haar echtgenoot, blijkt echter dat één en ander niet is wat het lijkt.

De film profiteert van de tijdsgeest van het verhaal, en is dus een heel spektakel voor wie houdt van oude auto’s en mooie kostuums. Ook de lokaties aan de Italiaanse Amalfikust zijn schitterend, dus visueel zit het wel goed in A Good Woman, al doet regisseur Barker weinig spectaculaire dingen met zijn camera. De vertolkingen van Scarlett Johansson, Helen Hunt en vooral Tom Wilkinson zijn meer dan ok. Het enige minpuntje lijkt me het wat weinig uitgewerkte plot, enkel wanneer je de waarheid omtrent Mrs. Erlynne verneemt wordt je even uit de lethargie die het verhaal veroorzaakt gewekt. Een betere bewerking had ongetwijfeld een betere film opgeleverd, al kan je wel blijven genieten van de Wilde oneliners die Tuppy ten beste blijft geven.